No to zaczynamy...

Mam 15 lat i przechodzę tak zwany kryzys wieku mlodzieńczego. Zalożylam ten blog, żeby mieć się komu wyżalić. Wiem, że to bez sensu i tak pewnie nikt nie będzie chcial tego czytać, ale czlowiekowi lżej jak z siebie wyrzuci to, co go dręczy. Mam dziś dola, muszę ostrzec tych, którzy ewentualnie będą to czytać, że bardzo często dopada mnie handra, więc jesli ktoś nie ma mocnych nerwów, niech lepiej od razu to zamknie. Czuję się kompletnie beznadziejna, a jako, że jestem egositką, dodatkowo uwielbiam się nad sobą użalac. No wlasnie, może coś o mnie. Moje glówne wady to lenistwo i slomiany zapal, który też w sumie wynika z lenistwa. Zalet jak na razie nie dostrzegam, może jak będę miala lepszy humor to coś się zmieni. O, wiem, jestem ambitna, ale moja "pracowitość" sprawia, że tego nie widać, można powiedzieć, jestem ambitna marząc, a dzialając. Znajduję się teraz w dziwnym punkcie mojego króciutkiego życia: chyba stracilam najlepszą przyjaciólkę. Nie o to chodzi, żebysmy sie poklucily, czy coś w tym rodzaju. Po prostu coraz bardziej się od siebie oddalamy i pewnego dnia po prostu stwierdzimy, że to, co nas kiedyś "lączylo" (tylko zaraz nie pomyślcie, że gustuje w dziewczynkach ) gdzieś zniklo. Zawsze mówilyśmy sobie wszystko bez wyjątku, uznając zasadę, że w przyjaźni nie ma tajemnic, czyli ktoś mi powierzy tajemnicę, ale ja i tak bieglam z nią do Anki, bo mialam do niej calkowite zaufanie. Tak samo bylo jeśli chodzi o nią. Aż tu nagle nie che mi powiedzieć tego, tamtego. Ja rozumiem, że komuś obiecala, żeby to mnie jeszcze nie dotyczylo, to owszem bym to przecierpiala, ale tak nie jest. Wydaje mi się, że po prostu bylam zbytnią egoistką. Wracając z każdego spotkania, czy też randki (nie byo ich za wiele) z chlopakiem dzwonilam do niej i zdawalam czasem godzinną relację. A ona zawssze wiernie wysluchala, pomogla, podpowiedziala, sama czasem wtrącila, co się u niej zdarzylo, ale ja nie umiem sluchać ludzi. Chyba byla już mną zmęczona. Choć w pewnym sensie wydaje mi się to dziwne, bo tak na prawdę to ona ma dominujący charakter. Nie powiem, nie jestem cichą myszką, siedzącą pod miotlą lecz zawsze mialam jakies kompleksy, że ona ma więcej znajomych, że ją więcej osób lubi. Tylko, żeby zaraz ktos nie pomyślal, że ja nie mam kumpli. Nic bardziej mylnego! Uważam, że dość latwo nawiązuje kontakty z innymi osobami, ale Anka ma taką "dominującą" osobowość. Dobra na dziś to już koniec, bo matka goni mnie od koputera